در حدود 70 – 65 درصد هزینه های پرورش طیور مربوط به جیره مورد استفاده است. طی دوره پرورش در بین مواد مغذی، انرژی اصلی ترین عامل هزینه بر می باشد. در اواخر دهه ۱۹۴۰ ميلادي، لیپیدها به مجموعه مواد غذايي قابل استفاده در صنعت خوراك دام و طیور افزوده شدند. روغنها، متراکمترین منبع انرژی در جیره طیور به ویژه جوجه های گوشتی می باشد. یکی از مهمترین مشکلات صنعت طیور، کاهش راندمان استفاده از لیپیدها (روغن) در جوجه های گوشتی جوان است. از آنجایی که روغنها در آب حل نمی شوند بنابراین در دستگاه گوارش نیز قابل حل نیستند و قبل از اینکه آنزیمهای لیپولیتیک بتوانند آنها را هضم کنند، باید امولسیفیه شوند. براي افزایش جذب لیپیدها، شکسته شدن قطرات درشت روغن به قطرات کوچکتر ضروري است. این امر موسوم به امولسیونه شدن لیپیدها بوده و به کمک نمکهای صفراوی انجام می شود. امولسیفیه شدن روغن موجب افزایش سطح تماس آنها با آنزیم لیپاز و در نتیجه افزایش سطح تجزیه آنها می شود. فسفولیپیدها و نمکهای صفراوی جزء امولسیفیه کننده های طبیعی می باشند و به همراه مونوگلیسریدهای حاصل از هیدرولیز روغنها در امولسیفیه کردن روغنهای مصرفی و تشکیل میسل فعالیت دارند. با این حال ظرفیت این ترکیبات در امولسیفیه کردن لیپیدها تحت تأثیر عوامل مختلفی نظیر سن پرنده و ترکیب چربی مورد استفاده در جیره قرار میگیرند (Siyal et al., 2017).